آغاز راه رفتن مستقل نازدونه من و پرواز کردن من و باباش

سلام دختر نازنازی که بالاخره کوتاه اومدی😁😁 و بعد از چند ماه در 17 ماهگی راه افتادی.

انگار بالاخره به این نتیجه رسیدی که کمر مامان نازی داغون شده و بهتره برای کنجکاوی بیشتر خودت مستقل راه بری و کیف کنی

بعد از برگشتمون از شمال تو دیگه اصلا راه نرفتی.انگار اونجا خورده بودی زمین و ترسیده بودی و تمام زحمتهای من که اونقد پا به پات راه رفته بودم و دولا دولا از بهمن ماه کنارت پیاده روی کرده بودم هدر رفته بود.

حتی دیگه یک قدمم نمیرفتی و فورا مینشستی.خیلی غصه خوردم و ناراحت بودم.واقعا اونهمه کمر درد و سرگیجه بخاطر خم بودن زیاد خیلی سخت بود اما انگار همه رشته ها پنبه شده بود.

با بابا تصمیم گرفتیم که یک مسافرت کرمان بریم که هم من یکم دلتنگیم کم شه هم اینکه اونجا چون خونه بزرگتره و عسل و ارسلان و سوگندم هستن تو یکم تشویق شی و شاید ترست بریزه و راه بیفتی.

دوم تیر دوباره با تو دختر همسفر همیشگیم با هواپیما رفتیم و تو خیلی خانوم بودی و کل پرواز رو خوابیدی.

سه شنبه عصر بود که رسیدیم و دوزای خوب و خوش و شلوغ پلوغمون شروع شد و کلی کیف کردی

بابا حمید مهربون و عسلم کلی کمکت کردن و شما بالاخره راه افتادی و دل ما رو شاد کردی.

الهی مامان فدای قد و بالات شه که اینقد ناناز راه میری عروسک قشنگم

تا 18 تیر کرمان بودیم و برگشتمون رو بابا وحید با ماشین اومد دنبالمون و شما اولین سفر ماشینی طولانیت رو البته اولیش 13 روزگیت بود انجام دادی و خیلی خیلی دختر خوبی بودی و چون شب راه افتادیم اکثر ساعات رو خواب بودی.

اینم عکسای کرمان و سفرمون...

دام برای عزیزام خیلی تنگه هانا جونه مامان

.

اینم آقا بردیا که تو اسمش رو خیلی قشنگ صدا میزنی و میگی بدیا و عاشقشی و از بس فشارش میدی و بوسش میکنی از دستت آسایش نداشت😁😁

و اینم دختر نازم توی خواب قشنگش در طول سفر

و اینم چند تا عکس از شیرین کاریای جدیدت که مدام در حال خرابکاری یک گوشه ای دستگیرت میکنم.الهی فدات شم که اینقد خوشحالی که میتونی راه بری و مستقل باشی.